Implantologia

Implanty stomatologiczne to sztuczne “korzenie zębów” wykonane z czystego tytanu. Tytan jest pierwiastkiem, który organizm człowieka akceptuje jak własną tkankę. Kość integruje się z nim, przyrasta do niego, gwarantując stabilizację wszczepu. Proces ten trwa od 3 do 6 miesięcy. Zintegrowany implant możemy obciążyć montując na nim uzupełnienia protetyczne: korony, mosty, protezy.

Leczenie implantologiczne możemy zastosować dla uzupełnienia braku jednego zęba , kilku zębów, wszystkich zębów. O zakwalifikowaniu pacjenta do leczenia implantologicznego decyduje lekarz po dokładnym zbadaniu pacjenta, zebraniu wywiadu oraz wykonaniu niezbędnych badań dodatkowych.

Współczesna chirurgia dysponuje takimi zabiegami jak: augmentacja kości, podniesienie dna zatoki szczękowej, dystrakcja kostna, rozszczepienie wyrostka kostnego czy sterowana regeneracja kości. Dzięki możliwościom nowoczesnej chirurgii leczenie implantologiczne staje się możliwe dla coraz większej liczby pacjentów. W Gabinecie Piano-Dent znajdujemy rozwiązania nawet dla bardzo trudnych warunków kostnych, a strefa estetyczna nie ma dla nas tajemnic.

Dzisiaj implantologia czerpie zarówno z doświadczeń szkoły włoskiej – implantacji jednofazowej, jak i ze szkoły szwedzkiej – implantacji dwufazowej.

Duża ilość producentów implantów pozwoliła na obniżenie ceny wszczepów i upowszechnienie się tej metody leczenia. Każda firma produkująca implanty szczyci się 95% skutecznością swoich produktów. Liczne ośrodki na całym świecie badają i udoskonalają istniejące rozwiązania, wprowadzają nowe, żebyśmy mogli zaproponować naszym pacjentom to, co w ich konkretnym przypadku przyniesie oczekiwany rezultat za rozsądną cenę.

Umieszczony w żuchwie implant integruje się (następuje proces osteointegracji) przez około 3 miesiące. W tym czasie pacjent korzysta z tymczasowego uzupełnienia protetycznego. W szczęce proces integracji trwa do sześciu miesięcy. Po ocenie poprawności wgojenia można przystąpić do wykonania części protetycznej uzupełnienia. Na implantach możemy osadzać pojedyncze korony, mosty częściowe i całkowite, elementy mocujące do protez w postaci belek, czy zaczepów kulowych. Zaledwie dwa implanty są w stanie zdecydowanie poprawić utrzymanie, ruszającej się na zanikłym podłożu, protezy i doskonale poprawić jakość żucia i życia.

Zapraszamy Państwa do skorzystania z usług doświadczonego chirurga szczękowego i implantologa, posługującego się pięcioma systemami implantacyjnymi: ASTRA, MIS, MOZOGRAU, BREDENT, STRAUMAN.

Najstarsze ślady implantów zębowych datuje się na okres 6 tys. lat p.n.e. Znaleziono je w Ameryce Centralnej na terenach zamieszkałych przez Majów. Braki zębowe uzupełniali oni, z powodzeniem, specjalnie do tego celu wybranymi i przystosowanymi muszlami. Świadczy o tym żuchwa znaleziona w 1931r. przez dr W. i D. Popenoe w okolicy „Playa de los Muertos”,Ullao Valley w Hondurasie. Zawiera ona trzy siekacze wykonane z muszli morskiej.

Znalezisko zostało szczegółowo zbadane i opisane w 1970 r. przez prof. A. Bobino, który stwierdził, że wszczepy – trzy siekacze – zostały umieszczone w żuchwie za życia osobnika, pełniąc należną im funkcję aż do śmierci. Żuchwa przechowywana jest w Peabody Museum w Harvard University ( Cambridge, Massachusetts )

Na dworach władców chińskich: Chin-Nong (3216 p. n. e.) czy Hong Ang-tu (2637 p.n.e.) przeszczepiano zęby naturalne blokowane za pomocą pierścieni bambusowych, a później nici jedwabnych i złotych.

Podobnie postępował Hipokrates około 1100 r. p.n.e. czy Abulcasis, replantując wybite zęby na przełomie I i II tysiąclecia naszej ery.

Na V w. p.n.e. datuje się implant wykonany ze złota znaleziony we Włoszech. Z II w. p.n.e. pochodzi zintegrowany z kością implant z kutego żelaza znaleziony we Francji.

Intensywne poszukiwania skutecznej metody uzupełniania brakujących zębów przy użyciu implantów rozpoczęły się w XIX w. Eksperymentowano ze złotem, stalą, porcelaną, stopem chromo-kobaltowym, vitalium. Szukano idealnego kształtu wszczepu. Efekty ciągle nie były zadowalające.

Przełom nastąpił dopiero w 1957r. kiedy na konferencji w Mediolanie włoski dentysta z Modeny – Manlio Formiggini zaprezentował trzy leczone przez siebie przypadki z zastosowaniem wszczepów w kształcie spirali, śruby (śruba została wynaleziona przez genialnego Sycylijczyka, Archimedesa z Syrakuz (287 – 212 r. p.n.e.), pierwotnie wykonana z drewna) Uświadomił też on ogromne znaczenie materiału z którego powinien być wykonany wszczep, aby uniknąć korozji i reakcji zapalnych otaczających tkanek. Używał tantalu, a później stali chirurgicznej.

Następnym punktem przełomowym w implantologii jest rok 1963, kiedy to Włoch Stefano Tramonte jako pierwszy używa tytanu i wprowadza technikę opracowania tkanki kostnej, niedopuszczającą do jej przegrzania.

Tytan jest materiałem biotolerancyjnym i biokompatybilnym, dzięki czemu możliwe jest połączenie żywych komórek z powierzchnią metalu. Wykazuje też właściwości bakteriostatyczne w kontakcie z florą bakteryjną.

W latach 1957-61 na Uniwersytecie w Modenie prof. Ugo Pasqualini prowadzi badania nad tolerancją różnych materiałów jako wszczepów śródkostnych i opisuje zjawisko osteoinglobamento, w którym tkanka kostna narasta w kierunku wszczepu. Niestety ówczesny świat nauki nie docenił tego odkrycia . Szwedzki biolog Branemark dokładnie opisał zjawisko osteointegracji (silnego obrośnięcia tkanką kostną metalowych cylindrów pozostawionych w kości) i w 1965 r. umieścił pierwszy dwufazowy implant w ludzkiej szczęce pozwalając mu zintegrować się z kością przed docelowym obciążeniem protezą zębową. W 1976r. tę metodę postępowania zaakceptował Szwedzki Narodowy System Ubezpieczeń Zdrowotnych.

Szkoła włoska pozostała wierna implantacji jednofazowej.

Metodyka Branemarka obowiązuje do dziś. Szybko okazało się, że metoda ta otwiera nowe horyzonty. Pozwala na modyfikowanie podłoża kostnego i poprawę warunków kostnych wtedy, kiedy są niewystarczające do umieszczenia implantu.

[Powyższy tekst powstał na podstawie opracowania Tomasza A. Grotowskiego „Atlas wszczepów dentystycznych.”]